DEPREMİN YARALARI

Acılarınızı paylaşmak istediğiniz her an yanınızda olan sohbet sitesiyiz. Hayat devam ediyor… Ne garip değil mi? Ateş düştüğü yeri mi yakıyor sadece? Böyle mi olmalı ya da? Ateş nereye düştüyse orası yansın, biz hayatımıza devam mı edelim gerçekten? Gönül böyle olsun istemiyor ancak durum tam olarak bu maalesef ki! İnsanlar hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam ediyor. Ben çok mu farklıyım sanki? Üzülmekten başka bir şey yapamıyorum. Elazığ’daki depremzedeler üşüdüğü için kombiyi kapatmaktan başka bir şey yapamıyorum. Onları anlayabilmeyi, acılarını hissedebilmeyi deniyorum, ne mümkün? Empati kurabilmek için aynı yoldan geçmiş, aynı acıları yaşamış olmak gerekiyor. Ben sadece ölümün soğukluğunu biliyorum. Bu kış mevsiminde, bu dondurucu soğuğa bir de ölümün soğukluğu ekleniyor, daha çok üşüyorum. İçinizde bir volkan yanarken, içiniz bir yangın yeriyken, dışınız üşür mü? Üşümüyorsunuz. Soğuğu, sıcağı, açlığı, tokluğu hiçbir şeyi hissetmiyorsunuz. Sadece bir “ahh!” dökülüyor dudaklarınızdan, içinizdeki ateşi dışarı atmak, kurtulmak istercesine. İçiniz yanıyor, kavruluyor, hissediyorsunuz bunu. Ölüm acısı hiçbir acıya benzemiyor. Böyle bir çaresizlik hiçbir şeyde yok. Eliniz kolunuz bağlı, ne kadar gücünüz, ne kadar paranız olursa olsun bir şey yapamıyorsunuz. Bu acının ilacı da dermanı da yok. Belki zaman… Lakin zaman sadece içinizde alev alev yanan ateşi kor haline getiriyor. Ve bir zaman sonra kor olarak yanmaya devam ediyorsunuz. Bu yangın hiç sönmüyor yani.

GEÇMİŞ OLSUN ELAZIĞ

Bilirsiniz ki giden geri dönmeyecek asla. Umutsuzluk, çaresizlik, hasret, hepsi bir arada, nasıl yakar bilir misiniz? Yaşayanlar bilir elbet, anlar. Bu acının tarifi de yok. Bu acının ne dermanı ne de tarifi mümkün. Kabullenip yola devam etmeli. Mecbursunuz çünkü, yaşıyorsanız, nefes alıyorsanız devam etmek zorundasınız ve sanırım en acısı da bu. Bir yanınız hep eksik, hep yarımsınız bundan sonra bilirsiniz. Kör, topal nasıl devam edilirse öyle devam edersiniz. Dışarıdan bakanlar sizi eksiksiz görür ancak içinizde bir parça kopmuştur artık, toprağın altına gömülmüştür sevdiğinizle birlikte. Dualarımız, kalbimiz Elazığ’da evet. Aklımızın bir tarafı hep orada. Üşüdüğümde mesela, acıktığımda, yemek yaparken, evimi temizlerken, evimin kapısını açarken. İyi ya da kötü, yeni ya da eski, güzel ya da çirkin insanın bir evinin olması ne büyük nimet böyle zamanlarda anlarsınız. Eski de olsa eşyalarınızı seversiniz. Soğuk da olsa evinizi seversiniz, dışarısı kadar soğuk olamaz çünkü bunu fark edersiniz. Gidenler geri gelmez elbet, ancak dilerim ki en kısa zamanda tüm yaralar sarılır. Dilerim ki en kısa zamanda evsiz kalanların sıcak bir yuvası olur. Dilerim ki en kısa zamanda acılar iyileşir. Biz yine birlik ve beraberlik içerisindeyiz. Biz yine ateşin düştüğü yerde tüm yüreğimizle destekçiyiz. Biz bir milletiz ve millet olmanın, olabilmenin önemini en çok böyle zamanlarda gösteriyoruz. Sevdiklerini kaybedenlere “başınız sağ olsun” demeye dilim varmıyor ancak hayatta kalanlara sonsuz sabır diliyorum. Geçecek inşallah, geçecek…

Gününüz hep aydın, geceleriniz keyifli kalsın. Kalbiniz sohbethane.net ile atsın.

Bahar’dan Sevgilerle…